Dag-12 Back were we started from

Gisteravond zijn Ad en ik nog naar Down Town Victoria geweest. Jan had ons uitgelegd dat we het beste met een DayPass de bus 31 konden nemen en dan in Old Town/China Town of Harbour uit te stappen. Wij kozen voor de Harbour en hebben daar meteen ook maar gegeten. Het was een super leuke omgeving met mooie oude Engelse invloeden en gebouwen. We hebben daar tot een uur of 9 avonds rond gekeken. Daarna weer met de bus richting Motel voor de nachtrust.

Vanmorgen weer vroeg op pad om een ontbijt te scoren echter helaas. De Subway ging pas om 7-uur open. Aan de overkant zat een ander restaurant. Dan maar de weg overgestoken en daar naar toe. Dit bleek een goede keuze en we hebben er dus heerlijk ontbeten. Daarna was het de spullen pakken en vertrekken voor de laatste rit van deze vakantie. We gingen richting de Ferry echter niet zoals gepland aangezien daar een wachtrij stond van enkele uren. Dit had Jan geïnformeerd voor ons en kwam met een alternatief wat veel beter was. Een stukje verder vertrok ook een Ferry echter deze was kleiner en was niet zo druk. Wij waren er in ongeveer een uurtje en konden meteen aan boord. Daarna vaarde hij meteen af. Het weer was vanaf vanmorgen meteen goed te noemen (Zon) dus een ieder vluchtte meteen bovendeks waar het zonnedeck was. Wij mochten ons hier een 1,5 uur vermaken en daar werd dan ook gretig gebruik van gemaakt. Ik zag zelfs moviestar Kate Winslet (Titanic) voorbij lopen en heb daar uiteraard meteen een foto van gemaakt. Ik hoop dat dit geen voorbode is van een ijsberg op onze route. Gelukkig ging alles goed en dankzij de zon en de whatsapp ging de tijd snel. Snel naar beneden om van boord te gaan. We mochten als eerste van boord. Alles ging gesmeerd vandaag. Snel richting de Border van U.S.A. Zaols te verwachten stond daar een wachtrij van meer dan een uur. En dat in de zon met motorkleding en helm op was dat flink afzien. Ik was er al snel klaar mee en heb mijn helm afgezet en zien doet volgen dus er waren eer meerdere die dit deden. Gelukkig gingen we stapvoets vooruit. Het binnengaan van de U.S.A. gaf geen problemen en wij allen waren er zo doorheen. Na de grens gingen we eerst maar even tanken en bijkomen van het lange wachten in de brandende zon. Dit was weer eens een hele andere kant van moeder natuur i.p.v. de regen van de afgelopen tijd. We moesten nog een 105 miles vanaf de grensovergang . Jan koos ervoor om de interstate naar Seattle te nemen. Dit ging het snelst en de rijwind zou het meeste verkoeling geven. Rond de middag zijn we gestopt bij een shoppingmall om even wat te eten en drinken. Wij kregen hiervoor een uur wat ruim voldoende was voor een hapje en even relaxen in het gras. Daarna het tweede stuk over de Interstate welke steeds drukker werd qua verkeer. Goed opletten dus maar. Het valt niet mee om met zo’n sliert motorrijders te toeren en al zeker niet over de snelweg. Het route informatiebord boven de weg gaf aan dat er een ongeluk was gebeurd 1,5 mile verderop en het verkeer liep dan ook snel vast. Jan koos ervoor tussen de auto’s door te rijden maar dat werd niet door de Amerikaanse automobilisten begrepen of niet gewaardeerd. De Groep viel toen uit elkaar mede omdat sommige motoren zo breed zijn dat het simpelweg ook onmogelijk is om tussen de auto’s door te rijden. Zeker als de auto;s je geen ruimte geven. Ik reed samen met Ad voor op achter Jan en heb deze problemen niet. Kwestie van flink herrie maken en gas geven als er ruimte is. Uiteindelijk kwamen wij bij de oorzaak van de file en dat zag er niet best uit voor deze bestuurder. Het leekt mij dan ook niet erg netjes om hiervan een foto te maken. Wij werden later dan ook ingehaald door een ambulance zonder zwaailicht wat mij dan voldoende zegt. Bbrt niet aan denken dus. Na het ongeluk ging de snelheid weer omhoog en onze lichaamtemperatuur naar beneden. Het continue optrekken/ stoppen in de file is vermoeiend en erg warm met zo’n Rijwind gekoelde Harley. Toen Jan dan ook ineens de afrit nam naar de benzine pomp waren er een stuk of 5 motoren welke misten. De afspraak is dat de laatste man dan wacht om de richting aan te geven. Dit was goed geregeld want iedereen kwam aan bij het tankstation. Na het tanken werd de plaatselijke koeling dan ook flink geplunderd. Na een half uurtje was het tijd om aan het laatste stuk te beginnen naar Seattle zo’n 60 miles. Maar hoe dichter we bij de grote stad kwamen hoe drukker het werd op de weg. En de temperatuur ook. Mijn Harley begon steeds meer tegen te sputteren en te detoneren. Niet om je zorgen over te maken dit hoort immers bij het normale gedrag van een USA brommer. Ik maakte mij meer zorgen over de opstijgende warmte. Mijn schoenzolen waren immers al gesmolten tegen de uitlaat. Maar de eieren waren inmiddels ook al gekookt. Wat een hitte. Voordeel van een file is natuurlijk de sociale contacten van de mede weggebruikers om je heen. Maar niets van dien aard. Ramen dicht Airco op freeze en diep in de telefoon gedoken. Er is geen zak meer aan in de file tegenswoordigs. Rond 17:30 kwamen wij dan eindelijk aan bij de Ramada inn Motel. Wat een trip was het vandaag geweest. Hoe anders kan het zijn na dagen van regen. Maar wat hebben we een leuke groep en lol met elkaar gehad. We spraken af om vanavond gezamenlijk te eten in het naastgelegen restaurant. De hele groep was aanwezig. De bediening had duidelijk moeite met zo’n groep en er werd door de serveerster een plattegrond gemaakt met de indeling en rekening verdeling in setjes. Wat een puinhoop werd het. Eten verdeling verkeerd – rekeningen te veel of te weinig. Maar wat een lol hadden we. De groep had voor de reisleiding nog een bedankwoordje en verrassing namens ons allen. Daarna was het tijd om naar bed te gaan. De reis is over. Al wat over blijft is een vrije dag in Seattle morgen. Een gedeelte van de groep heeft afgesproken om morgen gezamenlijk daar naar toe te gaan. Gelukkig is alles goed gegaan op deze tocht. Jan sprak ook tijdens zijn woordje van dank uit dat deze groep goed door reed en ook zeer hecht was. Je merkt dit in het motorrijden met elkaar. Het was mooi ondanks de regen af en toe. Wat blijft zijn de mooie herinneringen en de foto’s. Over en uit vanuit Seattle. Ik ga de eieren maar eens afgieten denk ik.
Een fijne dag voor jullie. Wij gaan slapen hier.