De cirkel is rond (en een stukje offroad)
Door: Ben
Blijf op de hoogte en volg Ben
28 Juni 2012 | Verenigde Staten, Los Angeles
Vandaag konden we lekker uitslapen aangezien we geen ontbijt in het motel zouden gebruiken. We stonden om 6:30 op. Inpakken douchen en koffers naar beneden. Raar idee eigenlijk, gedurende twee weken was dit de dagelijkse routine maar vandaag dus voor het laatst. Ad was zo goed geweest om wat Ice Coffee te halen bij de benzine pomp. Dit om toch niet helemaal leeg te hoeven vertrekken en om de oogjes open te kunnen houden. We starten weer stipt om 7:30 en reden naar de dichtstbijzijnde benzine pomp om de motoren af te tanken. We vertrokken uit Morro Bay en het was zoals John voorspelde koud en heel mistig. Dit zou voorlopig wel zo blijven. John besloot om eerst maar samen te ontbijten en stopte bij Bon Temps Creole Café in San Luis Obispo. Waar??? Dat ligt in California. Het restaurant ligt bij het Ramada Motel. De inrichting was in stijl van Mardi Gras. Het kralen kettingen fenomeen waarvan wij de laatste keer getuige waren in New Orléans (zie Music Trail 2010) Eens kijken of we de serveerster zo gek krijgen om te flashen voor een kralenketting? Het eten was goed in dit restaurant en iedereen was (dik) tevreden. Rond 9:00 waren we klaar om verder te gaan. De wereld zag er inmiddels geheel anders uit. De zon had het gewonnen van de mist en de temperatuur was zelfs aangenaam te noemen. We vertrokken vol goede moed richting L.A. Het eerste stuk was over de highway wat zoals u weet niet mijn favoriete motor rij omgeving is. Daarna ging de route door velden waar van alles verbouwd werd aan groente en fruit. Het is een welkome afwisseling op de bergen. Grote akkers waar men druk aan het werk is en er allerlei methoden zijn om het land te voorzien van water. Want zoals de ouderen onder ons weten “It never rains in Southern California” Er werd even een korte pitstop gehouden bij een benzinepomp om onze bijdrage aan het droge gedeelte van dit gedeelte van California d.m.v. persoonlijke irrigatie. De W.C. was verstopt. (klopt ik heb ook niet gezocht) Daarna ging de route wederom weer richting de kust alleen niet zo bochtig en rotsachtig als gisteren. John had ons als gemeld dat het stuk Highway 1 van gisteren verreweg het mooiste stuk was. Des niet te min genoten we wederom van het uitzicht en de zon liet zich ook van zijn beste kant zien. De bedoeling was om in een ruk door te rijden naar L.A. waar we dan rond 15:00 uur zouden aankomen en met zijn allen nog even konden zwemmen. Alleen was dit nog wel 120 miles maar dit was goed te doen. Een paar keer kort stoppen om de benen te strekken en wat te drinken dan gaat het zeker lukken. Ditmaal kozen we ervoor om rond 10:30 te stoppen bij Starbucks voor koffie met een koek. Daarna zouden we in twee keer doorrijden naar de eindbestemming. Het eerste stuk ging dit prima maar toen we wat later in een flauwe bocht naar links terecht kwamen zag ik ineens tot mijn grote schrik Frederik met grote snelheid rechtdoor rijden. Een grote stofwolk in zijn kielzog achterlatend. Maar onze coureur hield zich ditmaal overeind en reed door het grind terug naar de weg langzaam snelheid verminderend. Knap staaltje stuurmanskunst en het hoofd koel houdend. Bij ons was het minder koelbloedig. De groep verminderde vaart wat een gevaarlijke situatie opleverde. Het achteropkomend verkeer had het allemaal wat laat in de gaten zodat de hele colonne tot een stop kwam, en er moest door de achterliggers flink geremd worden. We besloten om iets verderop van de weg te gaan om even op adem te komen en sloten ons bij Frederic aan. Justin volgde ons en was overduidelijk Not amused !!! De bedoeling was om door te rijden en dan pas te stoppen met de groep waar het kan zonder jezelf en andere weggebruikers in gevaar te brengen. Weer wat geleerd want we willen geen ongelukken natuurlijk. Het is natuurlijk je eerste reactie om vol in je remmen te gaan, maar een motor stopt natuurlijk eerder dan een auto. Toen iedereen van de schrik was bekomen besloot John om iets verderop toch maar te stoppen en te lunchen. Het werd anders te veel om in een keer te overbruggen. De lange dagen op de motor en weinig slaap begonnen ons allen toch op te breken. We stopten iets verderop bij een visrestaurant aan de kant van de weg. Dit was gelegen aan een baai waar een groep jongeren aan het surfen waren. De golven braken in dit gedeelte en het was werkelijk spectaculair om te zien hoe ze de golven bereden met hun boards. Frederic had geen zin om te eten wat ik mij best kon voorstellen. Ik liep samen met hem naar de kustlijn om het schouwspel te bekijken. Frederic was in gedachten verzonken en keek naar de horizon. Wat gaat er door deze man heen dacht ik! Nadat we wat gepraat hadden gingen wij ook naar het restaurant om wat te drinken en ikzelf om toch maar wat te eten. Nadat wij gegeten hadden zijn we in een ruk (30-miles) door gereden naar L.A. We kwamen over het beroemde Mailbu drive en keken onze ogen uit naar de mooie huizen – golf corses – beachclubs welke langs deze route stonden. Aan het einde doemde daar ineens de pier op waar we al op dag twee geweest waren. Dit was het punt om de stad in te gaan richting Motel. Het was inmiddels 16:00 uur en dus spitsuur in de stad. We kropen met de Harleys van stoplicht naar stoplicht. De temperatuur steeg daarbij tot het kookpunt. Voordeel daarbij is dat je niet hoeft te stoppen om te wateren. Het nadeel is dat je benen-billen het gevoel hebben om op de BBQ te liggen. Maar ja uiteindelijk kwamen we dan toch bij de Travelodge aan vanwaar wij vertrokken aan het begin van onze reis. De motoren konden meteen naar de achterkant van het motel waar iemand ze zometeen op komt halen. Alle spullen eruit halen en naar de kamer brengen. We dronken samen nog wat bij het zwembad en iedereen gaat zijn eigen gang vanavond. De familie de Laaf heeft een extra dag bijgeboekt en hoeft zich dus niet te haasten. Justin en John gaan de bus terug naar Phoenix brengen en vertrekken om 04:00 uur morgenochtend. Frederic vertrekt ook vroeg terug naar België, en wij (Henk-Ad en Ben) worden morgenochtend om 11:00 uur opgehaald om naar LAX gebracht te worden hetgeen hier 5 minuten vandaan is. De reis is bijna over maar het is er wederom een geweest met mooie indrukken en vele avonturen. Vanaf hier wil ik iedereen bedanken die ons gevolgd heeft via deze website en voor de leuke en meelevende reacties op hetgeen er gebeurde. Ook wil Ik John en Justin bedanken voor hun prachtige toerrit door California en voor het geduld en enthousiasme waarmee ze ons begeleid hebben tijdens deze twee weken. Bedankt heren het was onvergetelijk voor ons. En ik hoop dat we elkaar nog een keer treffen voor een nieuw avontuur met Route66 motorreizen